Een plek voor ons - Fatima Fahreen Mirza

''Je kunt niet liegen tegen een moeder. Je kunt verder tegen iedereen proberen te liegen maar tegen een moeder? Een moeder heeft het altijd door''

Wanneer Amar, de jongste zoon van een Indiaas-Amerikaans gezin, na drie jaar stilte terugkeert om bij het huwelijk van zijn oudere zus Hadia te zijn, wordt zijn familie geconfronteerd met het verleden.
Waarom liep Amar van huis weg? En wat betekent het dat hij nu terug is?

Aan de hand van hun herinneringen ontstaat het prachtige, hartverscheurende verhaal van deze familie

Als je op zo een serene manier zo een ingewikkelde familie kwestie kan beschrijven ben je groots.
De personages vertellen allemaal hun eigen verhaal en daardoor krijg je als lezer het gevoel deel uit te maken van het gezin. Knap gedaan want het is wel een alwetende verteller maar nergens treedt ze op de voorgrond.
De emoties zijn niet overdreven of doordacht maar komen juist door de boeiende en kalme schrijfstijl extra bij je binnen, waardoor je de onmacht, het verdriet en de liefde heel goed kunt meevoelen. Het is vooral het respect wat in haar schrijfstijl zo naar voren komt. Respect voor mensen, gevoelens en geloof. 
Het verschil in levensstijl tussen de kinderen en hun ouders wordt ook heel goed weergegeven, vooral de strijd die de kinderen voelen, ze willen integreren maar tegelijkertijd hun ouders, familie, geloof en tradities niet verloochenen.

Dit is de debuut roman van Fatima Fahreen en het zal ongetwijfeld prijzen binnen gaan halen. Geheel terecht. Het is te hopen dat er in de toekomst meerdere boeken van haar zullen verschijnen en ze deze prachtige, boeiende schrijfstijl zal weten te behouden.

Over de grens - Mechtild Borrman

''Zodra je begint te twijfelen is de vertwijfeling nabij''

De Schönings wonen in een dorp aan de Duits-Belgische grens. Zoals de meeste gezinnen daar proberen ook zij in de zware jaren na de oorlog wat extra's te verdienen met het smokkelen van koffie. De zeventienjarige Henni is hier vanaf het begin bij betrokken en kent de routes door het verraderlijke moerasgebied op haar duimpje. Zij kan de smokkelaars, voornamelijk kinderen, veilig in het donker door het gebied loodsen. Maar vanaf 1950 gaat de georganiseerde misdaad zich met de smokkel bemoeien en schrikt de douane er niet voor terug op hen te schieten. Op een nacht gebeurd dan ook het ondenkbare; Henni's zusje wordt neergeschoten. Henni wordt op een tuchtschool vastgezet voor koffiesmokkel maar dat is slechts een deel van de waarheid.
Haar jongere broertjes, die Henni sinds de dood van haar moeder onder haar hoede had, belanden in een katholiek kindertehuis. Daar sterft de kleine Matthias aan een longontsteking maar ook dat is slecht een deel van de waarheid.

Mechtild Borrman heeft veel onderzoek gedaan voor haar verhaal. Haar interesse werd gewekt door fotoalbums die zij vond op markten en door informatie op het internet. Haar personages zijn vrij verzonnen maar het smokkelen van koffie, boter en sigaretten is een ware geschiedenis. Tevens zijn de wantoestanden in het kindertehuis berust op informatie uit archiefmateriaal en getuigenverklaringen.

Het verhaal is een mix van geschiedenis en spanning met een eenvoudig schrijfstijl waardoor het boek makkelijk wegleest. Verschillende onderwerpen uit de naoorlogse geschiedenis weeft ze moeiteloos aan elkaar en maakt het begrijpend en soms ook aangrijpend.

Wat enigszins teleurstellend is, is het feit dat er geen enkele emotie in het boek voorkomt. Dit zou het mooie verhaal zo veel meer diepgang geven. Nu is het meer een weergave van gebeurtenissen.

Interessant is het om het oorlogsverhaal eens vanuit de Duits perspectief te lezen en te ervaren dat deze burgers het net zo zwaar hadden als de door Duitsland aangevallen landen.

Om te overleven doe je dingen waarvan je dacht dat je het nooit zou durven of doen. Ook uit verdriet kun je wraak nemen op een manier die je liever niet gewild had. En dan kun je ook nog eens beschuldigd worden van iets wat je misschien helemaal niet gedaan hebt en hou je je mond om je naaste te beschermen. Deze elementen komen allemaal voor in dit indrukwekkend verhaal.

Uitgeverij A.W. Bruna wil ik bij deze bedanken voor het recensie exemplaar.

De Date - Louise Jensen

''Als je je als een slachtoffer gedraagt, zullen mensen je behandelen als een slachtoffer.''

Haar zaterdagavond begon normaal. Nadat haar huwelijk onlangs gestrand was, hadden vrienden haar ervan overtuigd dat het tijd was dat ze weer eens zou gaan daten.

Ze is er klaar voor, enigszins nerveus maar ook opgetogen. Haar nieuwe leven staat op het punt om te beginnen.

Maar op zondagochtend is alles anders. Ze wordt wakker en weet meteen dat er iets niets klopt. Ze is thuis en ze is alleen maar ze is gewond en heeft geen enkele herinnering aan de voorgaande avond en nacht. Dan kijkt ze in de spiegel. De vrouw die haar aankijkt heeft ze nog nooit eerder gezien.

De schrijfster brengt een verrassend element in het verhaal, namelijk de aandoening prosopagnosia, oftewel gezichtsblindheid. Dit is een aandoening waarbij je gezichten niet meer weet te herkennen. Voor een thriller waarbij de hoofdpersoon de dader dus nooit zou kunnen beschrijven of herkennen de ideale uitgangspositie. Niet alleen is het hele avontuur voor de hoofdpersoon een mysterie maar als lezer wordt je dus ook niet veel wijzer. Wanneer de bijfiguren dan ook nog eens onbetrouwbaar blijken wordt het misschien iets teveel van het goede en raak je de draad af en toe kwijt.

Maar dan zijn daar de verlossende cursief gedrukte stukken, de woorden van de werkelijke dader. Zo weet je dat je niet met een hoofdpersoon te maken hebt die aan waanideeën lijdt, en word je nieuwsgierigheid opnieuw gewekt om uit te vinden wat er op de bewuste avond van de blind date gebeurd is.

De schrijfstijl is vlot en eenvoudig, dit bevorderd het doorlezen bevorderd, maar hier en daar neigt het allemaal iets teveel naar een spannende chicklit doordat er wel erg veel aandacht wordt gevestigd op de liefde. De karakters van de personages zijn totaal niet uitgewerkt waardoor alles ook enigszins op afstand blijft van de lezer.

Zeker geen slecht boek en voor een paar uur heerlijk genieten van een spannend verhaal met een origineel onderwerp. Het einde zal menigeen nog kunnen verrassen.

De Vos - Frederick Forsyth

''Hij had zijn hele leven geprobeerd om niet kwaad te worden. Het vertroebelde inzicht, verstoorde logica en verhinderde helder denken. Als de zaken verkeerd liepen had een intelligent man alle drie nodig.''

Het voormalige hoofd van de Britse geheime dienst Adrian Weston wordt midden in de nacht wakker gebeld door de premier. Haar bericht is schokkend: de strengst beveiligde firewalls ter wereld, van het Pentagon, de NSA en de CIA, zijn tegelijkertijd gehackt door een hacker met de bijnaam 'De Vos'
Nog schokkender is dat de De Vos een zeventienjarige Britse scholier blijkt te zijn, zonder kwaad in de zin. De jongen beschikt gewoon over een verbluffend geniale geest.
De Amerikaanse veiligheidsdiensten willen dat de jongen wordt uitgeleverd, maar Adrian heeft andere plannen. In een race tegen de klok moet hij zien te voorkomen dat de jongen in vijandelijke handen valt. Want als dat gebeurt zijn de gevolgen ondenkbaar.

De schrijfstijl waar Frederick Forsyth in een klap beroemd mee werd is hij nog steeds niet verleerd. In ogenschijnlijke eenvoud weet hij een complexe spionagewereld met al zijn intriges boeiend en begrijpelijk over te brengen. Hij verweeft moderne waarheden en gebeurtenissen met fictieve maar alleen door kennis zou je ze uit elkaar kunnen halen. In dit verhaal wordt ook maar weer eens benadrukt hoe kwetsbaar we zijn nu dat alle communicatie digitaal verloopt. En hoe simpel het kan zijn om dit hele systeem omver te blazen of te manipuleren met alle gevolgen van dien.
De personages krijgen echter niet veel emotie mee, dat is ook niet de kant die Forsyth op wil gaan. Hij is de man van de feiten en een ijzersterk verhaal. Het einde heeft een goed plot maar zou voor sommige eventueel wat teleurstellend zou kunnen zijn.

'De dag van de Jakhals' valt niet te evenaren maar dat hij wederom een goede spionage thriller heeft weten te schrijven staat boven kijf.

DNA - Yrsa Sigurdardottir

''Misschien later, als je hier niet meer bent.''

In Reykjavik wordt een jonge vrouw op een gruwelijke wijze vermoord. Haar zevenjarige dochtertje verstopt zich onder haar bed en is de enige getuige. Wanneer niet veel later een tweede vrouw op eenzelfde manier ter dood wordt gebracht, staat de politie voor een raadsel: wat is het verband tussen de twee vrouwen?
Voor commissaris Huldar is het de eerste zaak in zijn nieuwe functie. Hij moet daarbij samenwerken met psychologe Freyja, die het getraumatiseerde meisje onder haar hoede heeft. De samenwerking wordt extra gecompliceerd doordat Huldar en Freyja elkaar al kennen van een mislukte onenightstand.

Ondertussen ontvangt een radioamateur gecodeerde berichten die de slachtoffers met elkaar in verband brengen maar niemand gelooft hem en hij besluit zelf op onderzoek uit te gaan.

Dit boek belooft een mooi begin te zijn van een nieuwe thrillerserie.

Het verhaal begint met een proloog die je meteen aangrijpt. Dan volgt er een sprong in de tijd en telkens blijf je je afvragen wat het begin er nu mee te maken heeft. Op het einde komt dit heel goed samen.
Wat ook goed samen komt zijn de personages, ze worden goed beschreven en krijgen herkenbare karaktertrekken mee. Wat enigszins storend is in het verhaal is de 'relatie' tussen commissaris Huldar en psychologe Freyja. Dat kan ook komen door het feit dat er net iets te weinig over die relatie bekend gemaakt wordt, wellicht in volgende delen. Echt een toegevoegde waarde heeft het nu niet.
Radioamateur Karl is zo een type waar je je mateloos aan irriteert. Het is ook zijn personage wat de vertraging in het verhaal brengt maar wanneer Karl eenmaal een andere keuze maakt komt de snelheid dubbel en dwars weer terug.
Het kinderlijke denken van het zevenjarige meisje brengt een extra dimensie aan het verhaal waardoor je telkens op het verkeerde been gezet wordt.

Voor de uitgebreide beschrijving van de moorden moet je wel enigszins stevig in je schoenen staan want die worden echt afschuwelijk tot in de details beschreven. Tot op het laatste moment is het ook vrij moeilijk te achterhalen wie er nu achter de moorden zit. Knap gedaan!

Oog om oog - Römer & Hock

''Als je gaandeweg je leven ontdekt dat er ook aan jou van alles mankeert wat je zelf niet kunt oplossen, is het niet zo gek om hulp te gaan zoeken. Daar is niets moedigs aan.''

Al meer dan twintig jaar kennen ze elkaar, de vriendengroep rond de jeugdvrienden Sander en Lucas. Vier stellen die lief en leed, zon- en feestdagen met elkaar deelden. En van oudsher minimaal één week per jaar met de kinderen naar Schiermonnikoog gingen. De ouders in het grote huis en de kinderen in tentjes in de tuin. Jarenlang ging dat goed, totdat de kinderen uiteindelijk allemaal het huis uit waren en de vriendschap minder vanzelfsprekend werd. Ze zagen elkaar nog wel, maar de banden waren niet meer zo hecht als voorheen.

Uit nostalgie besluiten de acht nog eenmaal terug te keren naar de goede oude tijd. Maar het is niet meer hetzelfde. De onderlinge verhoudingen zijn veranderd, er is teveel gebeurd. Wat een vrolijke reünie op Schiermonnikoog had moeten worden, loopt uit op een drama. Want het verraad dat een kwarteeuw geleden plaatsvond vindt eindelijk zijn uitweg

Het is het bekende gegeven van een groep vrienden met een te hoge dunk van zichzelf bij elkaar zetten en je weet al dat het gigantisch uit de hand gaat lopen. Zover niets spannends aan, de vraag is dan alleen nog maar hoe gaat dit verteld worden en wat vindt de lezer ervan. Dat zal bij dit boek voor de één een must worden om te lezen en voor de ander een tenenkrommende leeservaring. Helaas schaar ik mij onder die laatste.

Het verhaal was zo voorspelbaar en de personages zo leeg en stereotype. Maar wat mij het ergste stoorde was het platte taalgebruik, wat niets met preutsheid van doen heeft maar totaal geen toegevoegde waarde heeft. Het laat de personages alleen nog maar dommer overkomen dan ze al opgeschreven zijn.

Het duurt lang voordat de vaart in het verhaal komt en als de daad dan werkelijk bij het woord gevoegd wordt is het al zo vaak gesuggereerd dat de spanning eraf is. De plotwending op het einde draait dat gevoel niet meer om.

De schrijfstijl is simpel en vlot waardoor de vaart er wel goed in blijft. Het literaire aan de thriller ontgaat mij echter volledig.

Waar ik absoluut wel mijn enorme waardering voor wil uitspreken is de beschrijving van het eiland Schiermonnikoog. Deze is tot in de details perfect gedaan.

Koudvuur - Cilla & Rolf Börjlind

''We zijn gevangen in een gevangenis die we zelf gebouwd hebben''

Op de Menkongrivier in Thailand glijdt een primitieve kano door het water. De man die erin zit is de voormalige inspecteur Tom Stilton. In zijn zak zit een foto van een onbekende man. Hij is op weg naar de zogeheten Gouden Driehoek, op zoek naar een monster. Een reis om zichzelf te verzoenen met de verschrikkelijke misdaad die hij onlangs heeft begaan.
In Stockholm heeft Olivia Rönning hele andere problemen. Een gezin is in hun auto gedood, deze gruweldaad bracht een schok teweeg in heel Zweden. Een dader wordt gearresteerd en veroordeeld en de zaak wordt gesloten. Maar op een dag krijgt Mette Olsäter een schokkend telefoontje. De zaak moet worden heropend en Olivia moet bewijzen dat er grote fouten zijn gemaakt.

Koudvuur is alweer het vijfde deel in de Stilton-Rönning serie, maar is net zo goed losstaand te lezen.
Voor diegene die de serie wel al kennen is het een soort van thuiskomen; door de korte hoofdstukjes met cliffhangers die om doorlezen vragen, de terugkerende hoofdpersonen en de actuele maatschappelijke thema's.

Tegelijkertijd is dat ook de valkuil waar het schrijversduo nu in dreigt te vallen. Want het gegeven is elke keer hetzelfde maar dan met een ander sausje overgoten. De personages maken ook geen groei meer door waardoor het voor de ervaren lezer een kwestie van tijd is wanneer hij door heeft hoe het verhaal gaat aflopen.

Vooral het eerste gedeelte van het verhaal is spannend maar wanneer het tweede verhaallijn erbij komt wordt het rommelig en onoverzichtelijk. De spanning valt wel en wat er overblijft is meer een roman dan een thriller.
Kortom, want meer valt er echt niet over te vertellen, als losstaand boek best een spannend en goed geschreven verhaal maar als vijfde deel in een serie misschien toch ook een goed moment om te overdenken of de rek er niet uit is.