''Ongerustheid is een dwangbuis, en liefde ook''
Een vrouw staat in een donkere straat, duizenden kilometers verwijderd van haar huis in Israël. Ze kijkt stiekem door de verlichte ramen van een woning in Groningen. De twee meisjes die ze in de woonkamer ziet zijn de dochters van haar enige dochter, de kleinkinderen die ze nog nooit heeft ontmoet. Dan vertrekt ze weer naar Israël, zonder te hebben aangebeld.
Dit boek is een ode aan het ouderschap.
Het draait om een gezin waarin fouten gemaakt worden, misverstanden ontstaan en dat allemaal uit naam van de liefde. Maar uiteindelijk draait het uit op een psychologisch familie drama. Want juist uit liefde kan er ook een verwijdering ontstaan.
De eerste angst voor je kind begint al direct op het moment dat je weet dat je zwanger bent: is het wel gezond? Kunnen we het wel aan? Zullen we er wel genoeg van gaan houden?
En wanneer hou je op met angstig zijn, kun je ook teveel van je kind houden? Wanneer laat je los en kun je ooit wel helemaal los laten?
Al deze kwesties komen aan bod in het verhaal van Lea, de vrouw die nog nooit haar kleinkinderen heeft ontmoet.
Met een trage schrijfstijl die zowel treurig, ontroerend en liefdevol te noemen is weet de schrijfster, in korte hoofdstukken, de zenuwpijn van het ouderschap bloot te leggen. Door middel van flashbacks vanaf de geboorte van de dochter, wordt duidelijk welk familie drama zich uiteindelijk ontplooid heeft en hoe iedereen daar in de tegenwoordige tijd mee om gaat.
Erg mooi werk heeft Hila Blum afgeleverd, en net als in haar vorige boek 'Het bezoek', weet ze wederom het gezinsleven in al zijn tegenstrijdigheden erg mooi te beschrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten