''Gekrenkte mensen zijn gevaarlijk, omdat ze weten dat ze kunnen overleven.''Tasio Ortiz de Zárate is een briljante archeoloog die twintig jaar geleden werd veroordeeld voor een reeks moorden in het rustige stadje Vitoria. Hij staat op het punt de gevangenis te verlaten, als de misdaden weer beginnen; in de kathedraal van Vitoria wordt een jong stel gevonden, naakt en om het leven gekomen door bijensteken in hun keel. Niet veel later wordt in het Casa del Cordón, een bekend middeleeuws gebouw in de stad, een ander koppel vermoord.
De jonge inspecteur en profiler Unai López de Ayala wil niets liever dan meer moorden zien te voorkomen, maar een recente tragedie in zijn eigen leven maakt het hem moeilijk om deze zaak te behandelen als alle anderen. Zijn onorthodoxe werkmethode wekt bovendien ergernis bij zijn baas. De tijd begint te dringen en de dreiging wordt als maar groter, want wie volgt?
Eens in de zoveel tijd verschijnt er een boek waarbij je vanaf het begint al weet dat het geweldig wordt. 'De stilte van de witte stad' is zo een boek. Je wilt doorlezen omdat je de afloop wilt weten maar tegelijkertijd ga je langzamer lezen omdat je niet wilt dat het verhaal uit is. Gelukkig is het het eerste deel van een trilogie.
De sfeer die in het boek wordt gecreëerd is levensecht. Je waant je tussen de mensen, ruikt en proeft het landschap en voelt de hitte in de benauwde straatjes. Er is ook aandacht voor de cultuur, geschiedenis en mythologie.
De personages worden heel goed uitgewerkt, zelfs de ik-vorm van het hoofdpersonages (wat normaal nogal eens als storend kan worden ervaren) geeft hier een diepere betekenis aan het verhaal. Zijn gedachten laten je dieper op de zaken ingaan waardoor je alles heel intens meebeleefd. Zijn vrouwelijke tegenhanger geeft wat meer pit aan dit nieuwe politieduo. Er is veel ruimte voor emotie maar niet op een te zoete manier waardoor het prima aansluit bij de rest.
Vele personages passeren de revue maar door de flashbacks in het verhaal leer je ze allemaal goed kennen en hebben ze een logische functie voor de opbouw. Deze opbouw is qua spanning goed verdeeld en loopt in een stijgende lijn naar het einde toe.
Constant wordt je nieuwsgierig gemaakt en ondanks dat je ongeveer over de helft van het boek wel weet wie de dader zou kunnen zijn, is de klopjacht die volgt zo spannend dat het wegleggen van het boek geen optie meer is. Echt een open einde heeft het boek niet maar uiteraard krijgt dit duo opnieuw een mysterieuze moordzaak op te lossen die we vanaf oktober 2019 wederom mee kunnen beleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten