''Het werk slokt voor een groot deel haar tijd op. En omdat ze na haar dienst te moe is om iets te ondernemen, blijft er steeds minder tijd over voor andere leuke dingen.'' Sabine kan de werkdruk in het verpleeghuis waar ze werkt niet meer aan. De tijdsdruk is te groot en ze mist daardoor het contact met de patiënten. Ze krijgt gezondheidsklachten en voelt zich zo moe dat ze genoodzaakt is om vrij te nemen. Om tot rust te komen boekt ze samen met haar vriendin Annelot een vakantie naar een bungalowpark. Daar stuit ze op een vacature voor medewerker in de kampwinkel. Sabine solliciteert en is dolgelukkig als ze wordt aangenomen. Met frisse moed begint ze aan haar nieuwe baan, maar als snel ervaart ze dezelfde lichamelijke klachten. Ze krijgt onderzoeken in het ziekenhuis maar de juiste diagnose blijft lang uit. Sabine is zo druk met haar eigen zorgen, dat ze extra aandacht van anderen voor haar niet opmerkt en dus ook de liefde niet.
Met deze tekst op de achterflap had ik me met veel enthousiasme ingeschreven bij de Hebban leesclub. In deze wereld ervaart vrijwel iedereen wel de enorme maatschappelijke druk en de daarbij behorende vermoeidheid en lichamelijke klachten. Ook de wens om het roer volledig om te gooien is bij vele een herkenbare wens.
Helaas strookt de inhoud van het boek niet met de informatie die je krijgt op de achterflap. Het verhaal blijkt een zoektocht naar de juiste diagnose die passen bij een onduidelijk ziektebeeld in dagboekstijl. Zo kom je uit op een verslag met hier en daar een poging om er een roman van te maken. Door de monotone en bijna kinderlijke schrijfstijl, de niet uitgewerkte personages en de chronologische gebeurtenissen ervaar je nergens emoties.
Sabine, de hoofdpersoon, is daarbij ook nog eens een persoon die geen echte mening lijkt te hebben, die gebeurtenissen gelaten over zich heen laat komen om het lot vervolgens uit handen te geven. Dit roept vooral veel irritatie op. Net zoals het feit dat er nergens wordt beschreven hoe de personages bepaalde situaties ervaren of hoe bepaalde situaties zijn ontstaan. Dat het verhaal een religieus tintje heeft is een bijzaak die verder niet storend werkt.
Wanneer de diagnose dan eindelijk gegeven is stopt het verhaal abrupt en ervaar je hetzelfde als daarvoor, weer geen uitdieping van emotie of ervaring. Hoe de hoofdpersoon met de gestelde diagnose verder leeft blijft een vraag.
Dat uit het nawoord blijkt dat de schrijfster zelf een zoektocht naar een diagnose voor haar ziektebeeld heeft ervaren verklaart een hoop, maar dat had ze beter aan het begin van het verhaal kunnen mededelen en zeker op de achterflap moeten melden. Zo had ze de juiste doelgroep voor haar verhaal bereikt en wellicht teleurstelling bij andere lezers voorkomen.
Bij deze wil ik de Hebban leesclub, de deelnemers hieraan en de leidster Janneke Elderbroek bedanken voor de ontstane leesclub discussie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten