''Ze heeft dezelfde zachtmoedige manier om tot het hart door te dringen. Om je te laten zien wat je al weet, maar voor jezelf verborgen hebt gehouden.''Na haar vele omzwervingen heeft Vianne Rocher eindelijk in Lansquenet, waar ze ooit als buitenstaander de boel flink opschudde, een thuis gevonden. Samen met haar dochter Rosette runt ze de chocolaterie. Zelfs Vader Reynaud is een goede vriend geworden, in plaats van een tegenstander. Wanneer de oude bloemist Narcisse sterft en een deel van zijn land nalaat aan Rosette veroorzaakt dat grote problemen met zijn familie. Kort daarna strijkt in zijn oude winkel een mysterieuze vreemdeling neer die een duistere wind doet opwaaien. Opnieuw loopt er een scheidslijn door het dorp maar dit keer staat Vianne aan de andere kant...
Wat een heerlijke, boeiende en wonderlijke roman heeft Joanne Harris met de Aardbeiendief weten toe te voegen aan de reeks van Chocolat, Rode schoenen en Wilde perziken. Met de voor haar zo bekende schrijfstijl; korte hoofdstukken met eenvoudige maar toch hier en daar magische zinnen en uitspraken, waan je je wederom in het Fransje plaatsje Lansquenet en ruik je de geuren en proef je de smaken. Verrassend is dat nu Vianne de tegenstander is en ook haar strijd om het loslaten van haar kinderen is erg emotioneel, herkenbaar en begripvol beschreven. Vrijwel alle personages uit de vorige boeken passeren in grote of in kleine mate de revue maar toch had een kleine extra verwijzing hier en daar wat welkom geweest. Er zit tussen het verschijnen van de verschillende delen namelijk enige tijd. Maar alle personages zijn weer met liefde en aandacht omringd en hebben allemaal zo hun eigen bijzonderheden, zo ook de nieuwe bewoners.
De rode draad door al haar verhalen is dat het één niet zonder het ander kan, dat we zelf niet zonder de ander kunnen. Dat we allemaal anders zijn maar in wezen toch ook zo gelijk. Want een ieder is bang voor veranderingen, loslaten en de liefde maar we kunnen geen veranderingen aan of angsten overwinnen zónder de liefde. Dat is wat er in al haar boeken zo mooi naar voren komt.
Joanne Harris heeft wederom een verhaal geschreven waar je lessen uit kunt halen, wat je koestert maar wat bovenal heel fijn leest.
De rode draad door al haar verhalen is dat het één niet zonder het ander kan, dat we zelf niet zonder de ander kunnen. Dat we allemaal anders zijn maar in wezen toch ook zo gelijk. Want een ieder is bang voor veranderingen, loslaten en de liefde maar we kunnen geen veranderingen aan of angsten overwinnen zónder de liefde. Dat is wat er in al haar boeken zo mooi naar voren komt.
Joanne Harris heeft wederom een verhaal geschreven waar je lessen uit kunt halen, wat je koestert maar wat bovenal heel fijn leest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten