''Overdag bouwde mijn vader flats, 's nacht sloopte hij huwelijken.'''Van wie heb je leren praten?' was de eerste vraag die mensen aan Claudia Durastanti stelden wanneer ze hoorden dat haar ouders allebei doof waren. 'In welke taal droom je?' vroegen ze toen ze hoorden dat ze op haar zesde van Brooklyn naar het Italiaanse platteland was verhuisd.
Het boek 'De vreemdelinge' is een unieke combinatie van autobiografie, reisverhaal, essay en fictie, waarmee de schrijfster bewijst zeer talentvol te zijn. Haar zinnen zijn zeer doordacht gekozen en bevatten veel wijsheid en waarheden, maar niet op een belerende manier, integendeel; je wilt alleen maar doorlezen en ervaren wat ze meegmaakt heeft. Want hoe vertaal je stilte, stilte van doofheid, stilte van een immigrant, stilte van armoede en eenzaamheid? Dat kan alleen als je je de stilte eigen maakt, doorvoelt en doormiddel van je eigen taal een verhaal verteld zoals het het beste verteld zou moeten worden, want alleen jij weet de woorden. Als je die woorden zo weet te transformeren dat lezers vol ontroering en respect je verhaal lezen weet je dat je het niet beter had kunnen doen. Dat je alle oneffenheden in je leven tot iets positiefs hebt weten te maken, dat je van je ouders geen persiflages maar personen hebt gemaakt en dat je jezelf hebt bevrijd van de stilte en die nu kan ervaren als rust. Waardering op kan brengen voor dat wat je ouders misschien wel anders hadden kunnen doen maar je uiteindelijk hebben laten worden tot wie je nu bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten