''We dragen onze eigen spoken met ons mee, dus het kon niet anders of hij zou vroeg of laat aan mij verschijnen.''
Ellie is een bescheiden en zeer intelligente studente aan de New York University. Steven is een knappe en gerespecteerde docent op een elitaire school in Manhattan, en in zijn omgeving wordt met jaloezie naar de relatie met zijn jongere vriendin Ellie gekeken.
Wanneer het stel voor het eerst samen een weekend weg gaat, kunnen ze beide niet wachten om elkaar beter te leren kennen. Maar als ze tijdens een sneeuwstorm vast komen te zitten in het afgelegen huis, slaat de sfeer om en wordt duidelijk dat zowel Ellie als Steven grote geheimen met zich meedragen - en dat een van hen het weekend niet zal overleven...
Een romantisch weekendje weg waarin niets is wat het lijkt, zo zou je het verhaal op zich ook kunnen beschrijven. Want het schiet een beetje alle kanten op. De aantrekkingskracht tussen de personages en de (suggestieve) manier van omgang lijkt op die van 'Vijftig tinten grijs'. Het idee van de rolstoel komt zo uit het boek 'Misery' van Stephen King rollen en meerdere scènes lijken zo sprekend op die van andere boeken dat het verhaal al snel te doorzien is.
De vele zinnen die doorspekt zijn van wollige taal, zoals; ''De regen had op het dak geroffeld, de raampjes bekogeld, de binnenkant laten beslaan. het lawaai sloot ons op als in een capsule van metaal en glas....'', staat lijnrecht tegenover de rest van de schrijfstijl die gewoon rechttoe rechtaan is.
De personages worden herkenbaar beschreven maar niet goed genoeg uitgewerkt. Hierdoor blijft het een plat/emotieloos verhaal. Wat jammer is, juist omdat de schrijfster aan het einde van het boek aangeeft dat ze dit heeft geschreven vanuit de #me-too gedachten.
De beschrijving op de achterkant strookt ook niet helemaal met de inhoud; uiteindelijk komt het niet door de sneeuwstorm dat het weekend een fatale afloop heeft, het was immers al allemaal zo gepland. Wat toch een andere verwachting en uiteindelijk beleving van het verhaal geeft.
Het einde is zoals te voorzien bij dit soort type boeken, wat niet wegneemt dat het toch nog goed in elkaar zit.
De schrijfster heeft dus niet echt haar eigen stijl kunnen laten zien en leunt te veel op andere auteurs en de vaste omlijnde clichés die horen bij het schrijven van een thriller.
Daardoor is het een veilig, herkenbaar, spannend tussendoor boek geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten