''Kan het echt zo zijn dat zelfs ons verdriet, een van de meest basale uitingen, in een ziekte moet worden veranderd?''
Het hart van Elizabeth wordt gebroken als haar zoontje overlijdt aan een ernstige hartafwijking. Een aantal jaren later ontwikkelt het farmaceutische bedrijf waar ze werkt als eerste ter wereld een pil om langdurige rouw en verdriet te genezen.
Professor Thorsten Gjeldsted, die de werking van het medicijn onderzoekt aan de universiteit van Aarhus, denkt dat de data gemanipuleerd worden om een nare bijwerking van het medicijn te maskeren.
Samen met Anna en Shadi, die beiden bij hem afstuderen, probeert hij te achterhalen wie erachter zit er wat er aan de hand is.
Het boek 'Blauwe tonen' start de discussie of rouw een ziekte is of een onvermijdelijke reactie op verlies. Om hier een roman omheen te schrijven is een flinke uitdaging.
Anne Cathrine Bomann is naast auteur ook psychologe en heeft dus veel met het thema rouwverwerking te maken. Eerder schreef zij de roman 'Agathe'. Dit boek werd wereldwijd een bestseller. Ook in dit verhaal brengt Anne een sterk psychologisch vraagstuk naar boven, namelijk het proces van de confrontatie met ouder worden. Op een ingetogen manier weet ze de verbinding te leggen tussen levensvreugde, eenzaamheid en ouder worden.
Diezelfde ingetogen manier van schrijven komt naar voren in het boek 'Blauwe tonen'.
In eerste instantie is het boek een roman maar de onderliggende spanning die de lezer bekruipt bij de zoektocht naar de dader van het manipuleren van de data, maakt dat het ook onder de noemer misdaadroman zou kunnen vallen.
Het achterhalen van de misdadiger is goed gedaan en heeft een logisch verloop, met een verassende plottwist op het einde. Gedurende het verhaal worden er wel verschillende hints weggeven maar die heb je pas door als het boek uit is. Tenzij je een doorgewinterde Sherlock Holmes bent natuurlijk.
Het verhaal word soms wat al te technisch waardoor je echt je best moet doen om erbij te blijven. Gelukkig lukt dat door de prettige schrijfstijl.
De personages zijn warm en gevoelig, dapper en sterk. Wel wat stereotype-achtig. Dat geeft de lezer echter wel een gevoel van herkenbaarheid en zal zich hierdoor makkelijker met de personen kunnen identificeren. Net als het verhaal groeien de personages in hun ontwikkeling naar mate het einde nadert.
Het mooie, maar tevens ook het beangstigde aan dit onderwerp is dat de uitvinding van de rouw-verwerkings-pil levensecht beschreven is. Wat je aanzet tot denken, maar vooral tot hopen. Hopen dat dit nooit werkelijkheid wordt.
Rouw is nu eenmaal een natuurlijk emotie die we allemaal zo nu en dan moeten ondergaan. Een proces waarin je leert met het verlies om te gaan. De een lukt dat sneller dan de ander en sommige lukt het helemaal niet. Dan is er professionele hulp. Maar laat dit alsjeblieft nooit in de vorm van een medicijn zijn. Want met gevoelens hoe mooi, blij of verdrietig ze ook zijn blijven we wel allemaal mens en dat is de mooiste ervaring die we hebben.
''Rouw is de achterkant van liefde''
Geen opmerkingen:
Een reactie posten