Jonas
groeit samen met zijn gehandicapte tweelingbroer op bij Picco, de opa
van hun beste vriend, die door duisteren redenen
schathemelrijk is geworden. Met zijn drieën groeien ze op en er
wordt hun geen strobreed in de weg gelegd, onderwijs krijgen ze thuis
en alle kattenkwaad wordt ze vergeven. Maar op een dag slaat het
noodlot toe en valt hun drie-eenheid uit elkaar. Jonas wordt
overspoeld door verdriet, onmacht en krijgt een gevoel van
onmetelijke onrust die hem de hele wereld over laat reizen. Door de
onuitputtelijke erfenis van Picco kan hij het zichzelf veroorloven om
naar alle uithoeken van de wereld te gaan. Hij doet de meest bizarre
aankopen en sluit zich twee jaar lang, werkloos, op in zijn
appartement. Maar hoe meer hij reist en hoe meer hij koopt, hoe
verder hij van zichzelf verwijderd raakt. Dan ontmoet hij Marie, de
liefde van zijn leven. Voor het eerst ervaart Jonas rust maar wanneer
hij ook Marie verliest is er maar een ding wat Jonas nog te doen
staat. Hij gaat op expeditie naar de Mount Everest en hoopt in 'De
zone des doods' de zin van het leven te vinden. Zal deze expeditie
slagen?
Dit
boek vertelt twee verhalen, het levensverhaal van de hoofdpersoon
Jonas en zijn beklimming van de Mount Everest. De beide verhaallijnen
wisselen elkaar goed af en in beide verhalen zit een hoog tempo. De
jeugd van Jonas leest als een jongensdroom met diepe dalen en hoge
hoogtes, met werkelijkheid en fantasie . Wanneer Jonas er echter
alleen voor komt te staan en zijn zwerftocht over de wereld begint
komt er in het verhaal een soort van verwarring, ongeloof en
onbegrip. Dit is echter wel nodig om de chaos in Jonas te begrijpen.
De beklimming van de Mount Everts wordt zodanig goed beschreven dat
je de reis zelf daadwerkelijk beleefd.
Hoe knap is het ook om hier tevens de levensvraag aan op te hangen. Want hebben we een beklimming onder erbarmelijke omstandigheden echt nodig om ons zelf te vinden of ligt het geluk daar waar je het meest essentiële van jezelf kunt geven, namelijk in oprechtheid en liefde.
Hoe knap is het ook om hier tevens de levensvraag aan op te hangen. Want hebben we een beklimming onder erbarmelijke omstandigheden echt nodig om ons zelf te vinden of ligt het geluk daar waar je het meest essentiële van jezelf kunt geven, namelijk in oprechtheid en liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten