Als de waanzin zo dichtbij is wat is dan normaal?
Josse is een normale jongen die opgroeit in een abnormale
omgeving. Zijn vader is namelijk directeur van een kliniek voor
psychiatrie en hun huis staat op het terrein. Voor Josse is het de
normaalste zaak van de wereld dat mensen dag en nacht schreeuwen of
bloot in het gras liggen. Sterker nog hij valt het beste in slaap bij
de kreten van de patiënten. Dat weet hij omdat hij de stilte bij opa
en oma thuis maar niks vindt.De belevenissen van de kleine Josse die langzaam een twintiger wordt worden treurig en komisch tegelijk beschreven. De familiedrama's worden breeduit vertelt en door de sprongen voor- en achteruit in de tijd krijg je een mooi beeld van de vader- zoonrelatie. De shock wanneer Josse het dubbelleven van zijn vader ontdekt is voor de lezer ook een verrassing. Hoe kan de zo hoog in het vaandel staande man in de praktijk zo falen? Ook het huwelijk van zijn ouders wordt vanuit zijn kinderlijke aspect prachtig beschreven. Dat wat we als ouder denken geheim te kunnen houden hebben kinderen op hun manier al heel snel door. De broertjes onderling hebben echte ruzies en broertjesstreken. Dat is wat het verhaal ook zo menselijk en herkenbaar maakt
De hulpeloosheid is ook goed voelbaar. Vooral tegen het einde wanneer iedereen beseft dat je het levenslot niet veranderen kunt.
Het is een heerlijk leesbaar, goed aandoenlijk geschreven verhaal met een scherpe observatie over het leven, verlies en de dood. Alles wordt langzaam beschreven waardoor je niet merkt dat er tegelijkertijd van alles gebeurt. Saai is het absoluut niet.
Aan het einde van het verhaal komt alles mooi samen en sla je tevreden het boek dicht met het gevoel dat het met Josse wel goed komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten