Sam
Zafar, thuis Samir genoemd, groeit op als zoon van analfabete, slecht
geïntegreerde Marokkaanse ouders in de Amsterdamse pijp. Zijn
broer zit in de criminaliteit, zijn zussen werken achter de
kassa en zijn vrienden hangen doelloos rond op straat. Sam is echter
vastberaden om zijn vwo-diploma op het 'witte' lyceum in het chique
Amsterdam-Zuid te halen en zich te storten op zijn grote liefde voor
klassieke pianomuziek. Waar zijn broer de vrachtwagen vol met piano's
vandaan heeft gehaald, vraagt Sam liever niet. Het is de vraag of Sam
zich staande weet te houden tussen deze twee totaal verschillende
werelden. Buurthuizen en sterrenrestaurants, moskeeën en elitaire
feestjes laten zich namelijk slecht combineren.Het verhaal wordt door de verteller Samir in een allesbehalve chronologische volgorde verteld. Zijn gedachten springen van de hak op de tak, waardoor heden en verleden door elkaar heen loopt. De schrijver is dicht bij de werkelijkheid gebleven, vandaar de veelgebruikte straattaal die in het boek gebruikt wordt. Het is vlot en met humor geschreven.
Met de vaste regels van de literatuur neemt de schrijver het niet zo nauw. Zo is een hoofdpersoon aan het einde van een verhaal meestal een held maar in dit verhaal neemt de heldenstatus danig af. Toch is het een voorbeeld-roman waardoor er toch van literatuur gesproken mag worden. Ook wordt goed beschreven dat vrienden niet altijd vrienden blijven en dat is zeker voor de jeugd een eye-opener.
Het boek heeft tot veel negatieve kritiek geleid vanuit de Marokkaanse gemeenschap, ondanks dat vele het niet eens gelezen hadden. Voor de Nederlandse jongeren is Bouzamour in korte tijd een rolmodel geworden. Het boek staat nu op vele leeslijsten van scholen maar is zo en zo voor de jeugd een goed beeld van hoe moeilijk het is om op te groeien tussen de traditionele wereld van de Marokkanen en mee te doen aan het dagelijkse Nederlandse leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten