"Negen jaar lang is Peggy van de wereld verdwenen..."
Het
is 1975. Peggy Hillcoat is acht jaar oud en woont in Londen. Tijdens
de zomer van dat jaar gaat ze vaak kamperen met haar vader, luistert ze
naar haar favoriete plaat van de Railway Children en naar de
pianomuziek van haar moeder.
Na een heftige ruzie tussen haar ouders neemt haar vader haar mee op een survivaltocht. Ze verblijven in een hut in een bos. De vader van Peggy verteld haar echter niet waar dat bos zich bevindt, hij verteld haar wel dat de wereld is vergaan en dat ze vanaf nu met zijn tweeën moeten zien te overleven. Ze leven van de natuur en Peggy leert pianospelen op een stuk hout. Het zal negen jaar duren voordat Peggy het geheim ontdekt en terugkeert naar huis en moet leren leven in een wereld waar de tijd niet heeft stil gestaan.
Na een heftige ruzie tussen haar ouders neemt haar vader haar mee op een survivaltocht. Ze verblijven in een hut in een bos. De vader van Peggy verteld haar echter niet waar dat bos zich bevindt, hij verteld haar wel dat de wereld is vergaan en dat ze vanaf nu met zijn tweeën moeten zien te overleven. Ze leven van de natuur en Peggy leert pianospelen op een stuk hout. Het zal negen jaar duren voordat Peggy het geheim ontdekt en terugkeert naar huis en moet leren leven in een wereld waar de tijd niet heeft stil gestaan.
Het
verhaal begint in het heden wanneer Peggy net weer terug is bij haar
moeder. Allebei verbaasd over het feit dat de ander er nog is. Peggy
is zelf de verteller en vertelt dus ook het verhaal over haar jonge
jeugd, de ruzies thuis, het moment dat haar vader haar meenam en de
jaren in het bos. Het begin van het verhaal is sterk maar het heen en weer springen in de tijd maakt het lastig om geboeid door te blijven lezen. Eigenlijk wil je steeds in één periode blijven lezen om de
gebeurtenissen te volgen.
Alle
personages blijven een beetje vaag, bij niemand is er precies de vinger
op te leggen hoe diegene nu werkelijk in elkaar zit. En dat geldt ook voor het
verhaal. Het is een compleet andere schrijfstijl, bijna als een (boos)
sprookje, constant heb je het idee dat er iets zal gaan gebeuren. Op het einde komt er inderdaad een twist in het verhaal
maar of dat nou de verwachte wending was waarop ik zat te wachten
weet ik nog steeds niet. Het einde was wat ik verwacht had en dat
was teleurstellend. Dat hoeft natuurlijk niet voor iedere lezer
te gelden. Maar de schrijfstijl is zeker apart en het verhaal houdt je
nadien toch nog een tijdje bezig. Dat is dan wel weer te prijzen aan
dit boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten