In het water - Paula Hawkins

''Denk je soms dat de doden niet praten? Je zou eens moeten luisteren, dan hoor je misschien wat”.

Nel, een alleenstaande moeder, wordt dood aangetroffen in de lokale rivier. Eerder die zomer sprong een tienermeisje op dezelfde plek haar dood tegemoet. Ze zijn niet de eerste vrouwen die ten prooi vallen aan deze donkere wateren, en hun dood veroorzaakt een golf van onrust over de rivier en zijn geschiedenis. 
De vijftienjarige dochter van Nel blijft alleen achter. Daarom moet Nels zus, Jules, terugkeren naar het stadje dat ze jaren geleden de rug heeft toegekeerd. Voorgoed, dacht ze toen.

Het verhaal begint intrigerend en de spanning is goed voelbaar. De hoofdstukken zijn kort en verdeeld over het aantal personages dat hun verhaal verteld om zo tot de oplossing van de moorden te komen. Het wordt echter al snel onduidelijk wie nu wie is (de uitgever heeft er zelfs een kaartje bijgedaan om terugbladeren te voorkomen), en ook zijn de persoonlijke verhalen van de personages te langdradig. Dit haalt de spanning uit het verhaal en op een gegeven moment is het zo complex dat lezen tegen gaat staan. Het lijkt wel of het verhaal de gedachtespinsels van de schrijfster nog zijn en het eigenlijk nog goed verwoord op papier gezet moest worden.

Met het verhaal op zich is namelijk niets mis, al zie ik het meer als een spannende detective dan een thriller. (Wat ik ook al bij het boek 'Het meisje in de trein' vond).
Het einde is ook chaotisch en misschien niet zo spectaculair als je zou verwachten maar Paula Hawkins weet spannende verhalen te schrijven. Het is het type schrijfster dat zeker kan schrijven en spanning weet op te bouwen maar wel een aparte schrijfstijl heeft, al is het maar door de vele flashbacks. Soms lijkt het wel of ze teveel te vertellen heeft.
Kortom het zijn het soort verhalen waar je óf wel óf niet van houdt.