''Mijn boeken en mijn archief zijn zowel mijn lijfwachten en mijn echtgenoten als mijn soldaten, en door die te verbranden kan hun as zich met die van mij vermengen en als mest dienen voor een boom.''Meneer Piquier heeft zijn boekwinkel moeten sluiten, maar het is hem gelukt om zijn dierbaarste bezit, drieduizend boeken, te bewaren. Die vullen zijn kamer in het verzorgingstehuis Les Bleuets nu tot aan het plafond. Maar door zijn ziekte kan Piquier niet meer doen wat hij het allerliefste doet; lezen. Hij vraagt de jonge Grégoire, die sinds kort de maaltijden rondbrengt, om hem elke dag een uur voor te lezen. Daar ziet Grégoire, (nooit een echte lezer geweest), aanvankelijk tegenop, maar met de tijd ontstaat er een bijzondere vriendschap tussen de twee. Het voorleesuur wordt steeds populairder en verhuist naar de algemene ruimte, zodat zoveel mogelijk bewoners kunnen meeluisteren.
De oude boekverkoper Piquier geeft ondertussen aan Grégoire en de luisteraars, een aantal waardevolle levenslessen mee.
Dit boekje met zijn bescheiden aantal bladzijden van 203 en de wat lieflijke voorkant zou zomaar maar eens bij vele aan hun aandacht kunnen ontsnappen. Ook de flaptekst is zoetig en doet meer denken aan het dagboek Henrik Groen. Dit alles doet afbreuk aan het daadwerkelijke verhaal, want dit boek is niet alleen een ode aan boeken en literatuur maar vooral een ode aan vriendschap, groei, begrip, rijping en verbinding.
Het
is ontroerend omdat je het einde van het leven van meneer Piquier
ervaart maar tegelijkertijd de strijd om het leven nog te gaan leven
via Grégoire beleeft. Elke gebeurtenis in het leven is terug te
vinden in een passage uit de geschiedenis van de literatuur en door
het boek heen weet meneer Piquier er heel wat te benoemen. Saai wordt
het daardoor echter niet. Het enige minpuntje is de relatie die wordt
beschreven (of eigenlijk niet goed wordt beschreven), tussen Grégoire
en een verpleegster. De schrijver wil hiermee de weg van de liefde
en de adolescentie aangeven maar dat is maar beperkt gelukt. Lees je
hier gewoon overheen dat heb je een prachtig, ontroerend en wijs boek
in handen, die het als verfilming, mits het op de manier van
Intouchables gedaan wordt, heel goed zou doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten