Sneeuwblind - Ragnar Jonasson

"De rode vlek was als een schreeuw die de stilte doorboorde.''


Siglufjördur is een idyllisch vissersplaatsje in het onherbergzame noorden van IJsland, dat alleen bereikbaar is via een smalle tunnel. In de winter gebeurd het nog wel eens dat die tunnel bij barre weersomstandigheden afgesloten wordt, waardoor Siglufjörd volkomen geïsoleerd raakt van de buitenwereld. Iedereen kent elkaar en niemand doet daar zijn huis op slot.
Ari Thór, een jonge politieagent, begint daar aan zijn eerste baan, ver weg van zijn vriendin in Reykjavik en ver weg van de demonen uit zijn verleden.

Wanneer er een vrouw halfnaakt in de sneeuw wordt aangetroffen, bloedend en bewusteloos, en vrijwel tegelijk een gerespecteerd schrijver zijn dood tegemoet valt in het plaatselijke theater, ontdekt Ari dat hij niemand in de kleine gemeenschap echt kan vertrouwen, en dat geheimen en leugens er een levenswijze zijn. 

Als er een verhaal zou zijn wat ver bovenaan staat qua sfeer bepaling dan is het 'Sneeuwblind' wel. De eindeloze witte vlaktes , de eenzaamheid en de stilte van de sneeuw worden prachtig door Jonasson beschreven, maar tevens halen deze beschrijvingen wel alle adrenaline uit het verhaal. Want uiteindelijk is het niet meer dan een opsomming van gebeurtenissen. Personages komen niet tot leven omdat ze qua karakter vrijwel niet uitgeschreven worden, ondanks dat er wel veel over ze geschreven wordt. Ook het onderzoek naar de twee moorden leest meer als een detective dan als een thriller. Het enige thrillermomentje is wanneer de hoofdpersoon iemand s 'nachts in zijn huis hoort, dan denk je; ''nu gaat het gebeuren'.'' Maar ook dit kaarsje dooft snel.
Helaas, als thriller is dit boek niet geslaagd. Ook het einde waar alles bij elkaar zou moeten komen is meer een opsomming van de feiten en krijg je antwoorden op de opgeroepen vragen, niets spectaculairs. Wel is er een soort van cliffhanger die duidelijk maakt dat het hier om een serie gaat. Een vermakelijke serie.