''...het ergste is niets te doen als iemand voor een groot probleem staat. Je moet tijd nemen om over problemen na te denken, vergeet niet dat er meestal meer dan één juiste oplossing is.''
Een meisje wordt op een afschuwelijke wijze aangevallen in de bioscoop waar ze werkt. Even later ontvangen haar vrienden via Snapchat filmpjes waarop ze doodsbang om vergeving smeekt. Als haar dode lichaam eindelijk wordt gevonden, is het gemerkt met een '2'. Enkele dagen later wordt er een jongen op een gelijke wijze omgebracht. Zijn levenloze lichaam is voorzien van een '3'.
Politiecommissaris Huldar wordt op het moordonderzoek gezet. Hij moet daarbij opnieuw samenwerken met Freyja, die wordt opgeroepen om de pubers te ondervragen. Samen gaan ze op zoek naar lichaam nummer '1', dat hopelijk meer licht op de zaak zal werpen. Freyja is ervan overtuigd dat de moordenaar het slachtoffer is geweest van pesterijen en nu wraak neemt. Zoals ze dat ooit zelf ook wilde doen.
Yrsa Sigurdardóttir wist al eerder goede thrillers te schrijven, met DNA en Vortex zat menig lezer op het puntje van zijn stoel. Met dit deel kom je daarbij in een tweestrijd want de verhaallijn is goed, de schrijfstijl vlot maar door de vele herhalingen wordt de spanning hier en daar uit het verhaal getrokken. De personages,(en dat zijn er veel), blijven aan de oppervlakte en ondanks dat dit het derde deel over commissaris Huldar en jeugdpsychologe Freyja is kom je vrij weinig over hun zelf te weten.
Wat maakte dan toch dat je dit boekt in één ruk uitleest en dat het je bezig blijft houden? Het onderwerp! Want als ouder heb je geen overzicht over wat er gebeurd op het sociale netwerk van je kind, hier en daar logisch, maar dat er zo iets afschuwelijks kan gebeuren als beschreven in RIP blaast je omver.
Dat pesten en afschuwelijke beelden gedeeld worden is een algemeen bekend feit maar om er 446 bladzijdes lang over te lezen is iets anders. De angst die je als 'meekijker' krijgt is onbeschrijfelijk net als de onmacht dat een ander bepaald wat je wel en niet ziet, wanneer en hoe, en dat je niet in staat bent om ook maar iets te doen. Je ondergaat de tragedie net als het daadwerkelijke slachtoffer maar dan op een psychologische manier. Dit fenomeen is uiterst goed beschreven en al zou menig lezer bij Yrsa een ander soort thriller verwacht hebben vanuit dit perspectief bezien is het een goed verhaal.
Wat maakte dan toch dat je dit boekt in één ruk uitleest en dat het je bezig blijft houden? Het onderwerp! Want als ouder heb je geen overzicht over wat er gebeurd op het sociale netwerk van je kind, hier en daar logisch, maar dat er zo iets afschuwelijks kan gebeuren als beschreven in RIP blaast je omver.
Dat pesten en afschuwelijke beelden gedeeld worden is een algemeen bekend feit maar om er 446 bladzijdes lang over te lezen is iets anders. De angst die je als 'meekijker' krijgt is onbeschrijfelijk net als de onmacht dat een ander bepaald wat je wel en niet ziet, wanneer en hoe, en dat je niet in staat bent om ook maar iets te doen. Je ondergaat de tragedie net als het daadwerkelijke slachtoffer maar dan op een psychologische manier. Dit fenomeen is uiterst goed beschreven en al zou menig lezer bij Yrsa een ander soort thriller verwacht hebben vanuit dit perspectief bezien is het een goed verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten