'Mijn vader zei altijd dat moed niet het ontbreken van angst is, maar de beslissing om ondanks je angst door te zetten.''
Wenen, eind jaren dertig. De vijftienjarige Stephan en zijn beste vriendin Zofie-Helene hebben een zorgeloze jeugd, maar hun leven staat op het punt om om te slaan. Stephan is Joods en Zofie-Helene is de dochter van een opstandige krantenuitgever. Als Hitler de macht grijpt, slaat het noodlot toe.
Maar er is licht in de duisternis. De Nederlandse verzetsstrijder Truus Wijsmuller-Meijer zet haar leven op het spel om Joodse kinderen naar veiliger gebied te smokkelen, terwijl landen hun grenzen sluiten. Als Groot-Brittannië aangeeft kinderen uit het Duitse Rijk toe te laten, is 'tante' Truus vastberaden en dwingt ze toestemming af van de gevreesde SS'er Adolf Eichman om kinderen te redden.
In een race tegen de klok begeleidt ze Stephan, Zofie-Helene en uiteindelijk duizenden andere kinderen op een levensgevaarlijke tocht naar een onzekere toekomst. Kan ze de kinderen, en zichzelf, in veiligheid brengen?
Wederom een indrukwekkend verhaal over dappere, zelfwegcijferenden vrouwen en mannen, die tijdens de Tweede Wereldoorlog hun eigen leven op het spel zetten om dat van anderen, in dit geval kinderen, te redden.
Ondanks het vreselijke gegeven blijft het verhaal een beetje aan de oppervlakte en wordt je als lezer niet echt geraakt door de hoofdpersoon tante Truus. Daarentegen raak je meer betrokken bij het levensverhaal van Stephan die moet vluchten en zijn moeder moet achterlaten.
Het is de schrijfstijl waardoor het verhaal niet binnenkomt. Het is simpel geschreven, waar op zich niets mee mee is, maar daardoor worden de personages nergens uitgediept. Ze worden voorgesteld en vervolgens wordt hun leven simpelweg gevolgd. Zelf de kinderloosheid van Truus en haar man wordt plastisch beschreven terwijl het toch hartverscheurend is dat twee mensen zo begaan met kinderen, zelf niet ouders kunnen worden omdat het hun niet door moeder natuur gegund is. Ook de verschrikkingen en ontberingen die de kinderen op hun vlucht doormaken worden opgesomd en niet met emoties doorspekt. Het lijkt allemaal teveel geromantiseerd.
Jammer, want ergens is het boek te vergelijken met het boek 'De crèche' van Elle van Rijn. Ook hier wordt met een simpele schrijfstijl de redding van honderden kinderen beschreven. Alleen in deze schrijfstijl zit zoveel emotie dat het verhaal je weet te raken en een tijdje niet meer loslaat.
Neemt niet weg dat het heel belangrijk is dat dit verhaal geschreven is, want tante Truus was een heldin en die moeten beschreven en geëerd worden, met dank bij deze aan Meg Waite Clayton.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten