''Ik wilde weten of 'nee' nog iets betekende''
Geboren in een badkuip in 1954 als zesde kind van een Cherokee vader en een witte moeder, zal Betty Carpenter een wereld van armoede en geweld leren kennen. Een van haar zussen gelooft dat er een vloek op de familie rust, maar Betty's nieuwsgierigheid, haar grote liefde voor haar zussen en haar vaders verhalen voeden haar veerkracht en verbeelding. Zo ontdekt ze hoe ze kan ontsnappen aan het harde leven: door te schrijven. Ze begraaft de verhalen heel diep, omdat ze die aan niemand kan vertellen. Tot nu.
Geïnspireerd door haar eigen familiegeschiedenis verteld schrijfster Tiffany McDaniel in deze ontroerende, ontluikende en gedurfde roman over het verlies van onschuld en geeft ze een stem aan al diegene die onrecht is aangedaan.
Wanneer je een boek gelezen hebt en niet goed weet hoe je daar een recensie over schrijven moet kan dat twee dingen betekenen; ofwel je wil de auteur niet afvallen of je hebt gewoon geen woorden genoeg om duidelijk te maken dat je iets heel bijzonders gelezen hebt. Het laatste is bij dit boek van toepassing.
Het verhaal vertelt over de familiegeschiedenis van de schrijfster. Op haar zeventiende vertelde haar moeder haar een schokkend geheim. Verschillende generaties vrouwen in de familie gingen gebukt onder seksueel misbruik door familieleden. Altijd werd erover gezwegen maar met dit boek doorbreekt Tiffany de stilte. Op een mooie en respectvolle manier weet ze de gruwelijkheden aan te halen maar laat daarbij wel iedereen in zijn of haar waarde. Ze oordeelt niet.
Door de gesprekken die ze had met haar moeder, oma en tantes kwamen ze allemaal tot dezelfde conclusie; wanneer je zwijgt ga je het normaal vinden dat er iets abnormaals met je gebeurd is en ga je denken dat dit iedereen overkomt. Bovendien kan er een sfeer ontstaan dat de dader beschermt moet worden omdat dat zijn reputatie schaadt zeker in kleine dorpjes als Ohio. Vooral oma Alka besefte zich dat het niet normaal was wat hun overkomen was en werd op latere leeftijd een voorvechtster van verschillende onderwerpen die voorheen taboe waren, waaronder dus seksueel misbruik.
Tijdens de gesprekken met de familie werd ook duidelijk dat de vrouwen onderling vaak niet eens van elkaars misbruik afwisten en zo ontstond de kracht om met dit verhaal naar buiten te komen. Ondanks dat zelfs namen identiek zijn aan familienamen van is het toch geen biografie geworden omdat fictie en non-fictie door elkaar heen lopen. Zo krijg je buiten een heel persoonlijk verhaal ook een heel mondiaal verhaal wat denkelijk maar weinig mensen onberoerd laat. Zowel vrouwen- als mannenlevens worden met evenveel aandacht en emotie beschreven. En hoewel de vrouwen alle slachtoffer waren van mannelijke familieleden zijn er ook lovende woorden over mannen, en dan vooral voor opa, de steun en toeverlaat van de familie. Met zijn Cherokee verleden en wijsheid van medicinale genezing hielp hij er menigeen weer bovenop. Ook het doorvertellen van familiesaga's blijkt maar weer eens van belang. Door al deze perikelen lijkt het een donker en depressief verhaal maar door kleine herkenbare anekdotes uit het alledaagse leven aan te halen of gesprekken op toegankelijke plekken als bijvoorbeeld in de keuken plaats te laten vinden, en hier en daar humor niet te schuwen, creëert de schrijfster een soort van luchtigheid die het gemakkelijk maakt om te lezen.
Een familie is zoveel meer dan een bloedlijn het gaat om de energie en liefde die je er, ondanks alle tegenslag, elke keer weer in weet te stoppen. maar bovenal wordt met dit verhaal duidelijk dat je nooit mag vergeten waar je wiegje gestaan heeft want dat is de plek die je gemaakt heeft tot wat je bent en dat zal de plek zijn waar je altijd naar terug kan keren voor liefde en steun.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten