"We moeten naar elkaar omkijken, niet naar elkaar kijken.''
Het leven van Kieran Elliott veranderde voorgoed op de dag dat een enkel, roekeloos besluit een dramatisch gevolg kreeg.
Het schuldgevoel dat hem nog altijd achtervolgt speelt op tijdens een familiebezoek aan de kleine kustplaats waar hij opgroeide. Kierans ouders hebben het niet makkelijk in deze stad, waar ieders geluk afhankelijk is van de genadeloze zee.
Wanneer er een lichaam wordt gevonden op het strand, komen lang verborgen geheimen boven drijven. Een gezonken boot, een vermist meisje en alle vragen die nooit zijn weggespoeld.
Wederom weet Jane Harper een geslaagde combinatie te maken van zowel spanning als van indrukwekkende sfeerbeschrijvingen. Zowel de natuur als de personages zijn beide voorzien van de nodige ruwe en onverwachte kanten en beide weet ze goed en in de juiste proporties te beschrijven.
Het verhaal komt wat traag op gang en suddert door. De geheimen onderling worden langzaamaan onthuld, naar mijn mening iets te langzaam. Hierdoor verlies je als lezer nog al wat keren de interesse om verder te lezen. Voor gevorderde lezers is zelfs op een gegeven moment het einde te raden en dat is jammer. Jane Harper staat bekend om haar spannende onderhoudende thrillers, met De Droogte en Verlaten wist ze de lezer tot op het puntje van zijn stoel nagelbijtend door te laten lezen en dat is wat dit boek mist; de grote zwarte wolk van dreiging en onheil. Er wordt te lang door gekauwd op de persoonlijke emoties, onderlinge misverstanden en mogelijke sporen naar een dader teveel herhaald, en dat is voor een thriller, mits in de juiste verhouding, dodelijk.
Uiteindelijk komt het dan toch bij elkaar in een goed logisch einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten