"Eén wet was eeuwig. Eén regel gold boven alle andere. Ongeacht of je buiten of binnen de muren zat. Een vriend liet je niet in de steek."
In Zweden heeft de polarisatie in de maatschappij een nieuw dieptepunt bereikt. Om de geprivilegieerden te beschermen, zijn er in Stockholm muren gebouwd rond de zogenaamde aandachtswijken. Een van die wijken is Järva - ook wel cynisch Paradijs City genoemd.
Het is het verkiezingsjaar en ondanks de onrustige situatie in het land besluit minister van Binnenlandse zaken Eva Basarto Hendrikson een politieke bijeenkomst in Järva te houden. Ook al zijn er strenge veiligheidsmaatregelen getroffen, toch loopt alle mis. Eva wordt ontvoerd en de politie staat machteloos.
Wanhopig bedenkt de Zweedse veiligheidsdienst een onorthodox plan; ze sturen Emir Lund, een gevangene op wie ze denken invloed te hebben, om de zaak op te lossen. Met niets te verliezen en alles te winnen, gaat Emir de muren van Järva binnen op zoek naar Eva. Met alle gevolgen van dien...
Wat een aparte, snelle en rauwe schrijfstijl heeft Jens Lapidus toch. Al zijn boeken kenmerken zich door (grove) straattaal waardoor je het idee hebt dat je je ook echt tussen de gebeurtenissen bevindt. Door de korte zinnen en hoofdstukken leest het als een trein. En heb je het, toch wel dikke boek, in no time uit. Ik denk wel dat niet iedereen van deze manier van dialogen weergeven houdt. En je moet misschien ook wel enigszins op de hoogte zijn van de straattaal. (Met pubers in huis is dat absoluut geen probleem)
De auteur is ook een meester in het blootleggen van de donkere kant van personages. Zo ook hier. Elk persoon heeft zijn of haar eigen verhaal en wat begint met losse eindjes komt aan het, bloedstollende, einde perfect en als een geloofwaardig geheel bij elkaar.
Ondanks dat het verhaal een toekomst perspectief is, zou het zo maar eens waarheid kunnen worden en dat maakt het lezen van dit boek dubbel angstaanjagend.
Lapidus beschrijft een totaal verscheurde wereld waar niemand meer tolerant naar elkaar is en alles draait om macht. De samenleving valt uiteen in groeperingen en iedereen ziet de ander als een bedreiging. Het enige wat de mensen dan nog kunnen is deze bedreiging buiten sluiten door het plaatsen van een muur, en regels en wetten bedenken waardoor een bevolkingsgroep wordt buiten gesloten. Hebben we dat in de geschiedenis niet als eens eerder meegemaakt? Was het niet zo lang geleden ook niet in het nieuws?
Deze aangrijpende emotie is door het hele verhaal goed te voelen. Het grijpt je bij de strot en laat je pas op de laatste bladzijde los. Met de hoop dat het geen waarheid wordt.
Er gebeurd wel veel in het verhaal, zoveel dat het soms als een golf over je heen komt maar dat is een mooi excuus om hem om de stapel 'nog-een-keer-te-lezen' te leggen.
Aanrader!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten