''We mogen er ons er niet door deze tragedies van laten weerhouden om te leven. We zullen onze dierbaren nooit vergeten, maar ze zouden willen dat we gelukkig zijn, liefje.''
'Mijn man wou Annie Doyle niet vermoorden. Maar dat leugenachtige kreng verdiende het.'
Op het eerste gezicht heeft Lydia Fitzsimons een perfect leven: echtgenote van een gerespecteerde, succesvolle rechter, moeder van een geliefde zoon, wonend in een statig huis in Dublin. Maar dat mooie huis verbergt een geheim. En wanneer Lydia's zoon Laurence dit geheim ontdekt, komen er krachten in werking die langzaam maar zeker leiden tot een claustrofobische en vernietigende climax.
Al in het eerste hoofdstuk van het boek 'In de schaduw' word je direct als lezer geconfronteerd met een vreselijke en onomkeerbare daad. En net als de hoofdpersonages ben je benieuwd of dit een geheim kan blijven.
De hoofdpersonages komen in het verhaal allemaal aan het woord. Hierdoor krijg je als lezer meer inzicht in het verhaal en heb je het idee dat je midden in het verhaal zit.
De schrijfstijl van auteur Liz Nugent is vlot, helder en realistisch. Ze weet de karakters van de personages goed over te brengen en je wordt constant uitgenodigd om door te lezen. Daarnaast word je al lezer ook uitgedaagd om mee te puzzelen; wie heeft nu wat gedaan? Als je het tenminste op een gegeven moment nog bij kunt houden, want er gebeurd best veel in het verhaal en het is niet allemaal even duidelijk. Althans dat ervaarde ik op een gegeven moment.
'In de schaduw' is ook meer een psychologisch drama te noemen want niet alleen speelt de auteur met het brein van de hoofdpersonages, dat doet ze ook met de lezers.
Echter raakte ik tussen alle bomen op een gegeven moment wel de rode draad kwijt. Hierdoor merkte ik ook dat het verhaal mijn interesse begon te verliezen en ik ook een beetje tegen mijn zin in begon te lezen. Dat heeft niets met de schrijfstijl te maken, die bleef tot het einde aan toe hetzelfde. Het was de hoeveelheid aan bizarre wendingen die, voor mij althans, op een gegeven moment ongeloofwaardig werden.
Al ik dus heel eerlijk ben weet ik niet zo goed wat ik van dit boek 'In de schaduw' moet vinden. Het ligt niet aan de schrijfstijl van de auteur Liz Nugent, die is namelijk goed. Het gekozen onderwerp moeder-zoonrelatie klinkt boeiend. De spanningsopbouw klopt en de personages zijn goed gekarakteriseerd. En toch....ik raakte de draad gewoonweg kwijt. Ondanks dat ik hier en daar een stukje terug las in het verhaal kreeg ik maar geen idee welke kant het verhaal nu uit moest gaan, of wat het me vertellen wilde. Dat is natuurlijk op zich knap gedaan van een schrijver, een lezer in verwarring brengen, alleen ervaarde ik deze verwarring als niet prettig. Alle deelverhalen komen op het einde van het boek wel bij elkaar. Maar ook hier wist het verhaal me niet te raken of te verrassen. Er waren al teveel onduidelijke en verwarrende lijntjes uitgegooid.
De echte spanning miste. Wellicht omdat het boek meer over de emoties en de psychologische kant van de hoofdpersonen gaat, dan dat het een spannende thriller is. De extreme moeder-zoon relatie heb ik niet zo griezelig ervaren als de achterflap beloofde. Het was een complexe relatie dat wel, maar griezelig? Nee.
Zo zie je maar weer dat een synopsis ook teveel kan beloven en er een te hoge verwachting voor de lezer wordt gecreëerd . Dan kan een boek ook wel eens wat tegenvallen.
Ik vind het een gematigde thriller. Maar door vele andere lezers zal dit zeker anders ervaren worden. En dat is maar goed ook: zoveel lezers, zoveel meningen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten