''Het
zit zo moppie: je hebt de hemel en de hel. Naar de hel gaan alle
slechte mensen, zoals misdadigers en parkeerwachters. En naar de
hemel gaan alle goede mensen, zoals jij en ik en die leuke blondine
uit Masterchef.'...'Waar ga je dan heen als je goed én slecht bent?'
'Wat? Geen idee. Ikea?' ''
De 7-jarige Millie Bird wordt na de dood van haar vader door haar verwarde moeder achtergelaten in een warenhuis. Daar brengt ze enkele dagen in de anonimiteit door. Ze leert daar Karl kennen, een eenzame man die na het overlijden van zijn vrouw zijn dagen slijt in het cafetaria van het warenhuis. Vlakbij woont de 82-jarige Agatha Pantha. Sinds het overlijden van haar man is ze niet meer op straat geweest en brengt haar dagen schreeuwend door. Door onwaarschijnlijke toevalligheden komen de drie bij elkaar en gaan ze op zoek naar de moeder van Millie. Alledrie worden ze hierbij geconfronteerd met de grote vragen van het leven en het leren omgaan met hun verlies. Zo komen ze er op een komische, doldwaze emotionele reis achter dat de antwoorden voor het leven niet ver weg liggen maar juist dichtbij, in je zelf.
De roman blijkt een onderdeel geweest te zijn van de promotiestudie filosofie van de schrijfster Brooke Davis. Hierdoor heeft het de vaart van een 'roadtrip' en is het verhaal een combinatie geworden van vele boeken en films. Niks mis mee en erg amusant om te lezen.
Ook al is de 7-jarige Millie veel te bijdehand en kun je je ergeren aan de kinderlijke stijl van schrijven met teveel onwaarschijnlijkheden en een al te abrupt simpel einde. Juist het wereldbeeld gezien vanuit Millie geeft de mogelijkheid tot dit vermakelijke bizarre verhaal en veegt de vloer aan met alle gangbare omgangsvormen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten