''...en opnieuw ergerde me het dat je het leven niet kunt vertragen zoals je muziek langzamer kunt spelen.''
Moeder Claire heeft door een slimmigheid wat geld verdiend en de familie Aubrey geniet nu van kleine luxes. De kinderen zijn opgegroeid tot tieners: de tweeling Mary en Rose zit op een muziekacademie in Londen en ontdekt een wereld aan muziekleraren en concertzalen. Echter ervaren ze ook de onromantische hardheid van het leven als pianist. Hun broer, Richard Quin, lijkt voorbestemd voor literaire grootsheid in Oxford. Hun oudere zus Cordelia heeft haar artistieke ambities opgegeven om te trouwen en nicht Rosamund werkt als verpleegkundige. Wanneer de Eerste Wereldoorlog uitbreekt en zijn donkere schaduw over de wereld werpt, worden alle zwaarbevochten zekerheden van de familie Aubrey aan het wankelen gebracht.
'Mary en Rose' is het vervolg op het eerste deel 'De familie Aubrey'. Deze familie is buitengewoon en talentvol. Moeder Claire is voormalig concertpianiste die haar carrière opzijzet om volledig voor haar kinderen te kunnen zorgen. Vader is journalist. Hij blijkt er echter een dubbele agenda op na te houden.
Hier gaat het tweede deel, 'Mary en Rose', verder. Vader is ondertussen vertrokken maar moeder weet haar gezin prima te voorzien van alles wat nodig blijkt, en soms zelfs meer.
Auteur Rebecca West heeft een uitzonderlijke manier van schrijven. Ze heeft goed oog voor details en met haar uitgebreide, langzame schrijfstijl kan ze zich scharen onder de klassieke schrijvers. Ze weet de lezer mee te voeren naar 1900 en je het reilen en zeilen van de bohemien bij te brengen. Door het uitbreiden in detaillering ontstaat er wel een traagheid tijdens het lezen van het verhaal. Dat is niet aan iedereen besteed. Hierdoor zou het kunnen dat menig lezer het niet tot het einde van het boek brengt.
Naar mijn mening zou dat jammer zijn want zo mis je ook heel wat over het leven van de gezinnen tijdens deze periode. Het is net zoals bij de boeken van Elizabeth Jane Howard of een serie als Downton Abbey. Het echte verhaal zit hem in de details, in datgene waar we normaal aan voorbij zouden gaan maar waar wel de echte waarheid ligt.
''Ik stel me helemaal niets meer voor. Ik heb geen idee meer van hoe de dingen in hun werk gaan, hoe je ze kunt doen of wat ze precies zijn...mijn geest zit in een trein die het perron verlaat terwijl mijn lichaam nog op het perron staat.''
In een tijd waar alles maar steeds sneller moet, zijn dit soort boeken juist naar mijn inziens een verademing. Er hoeft niet op elke pagina iets spectaculairs te gebeuren, je hoeft een boek niet snel uit te hebben omdat je door moet naar de volgende op je stapel. Integendeel, dit zijn verhalen die gekoesterd moeten worden.
Slow reading...tijd nemen om je echt eens te verdiepen in een andere tijd, plaats, gezin en gebeurtenis. Echt het is het waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten