Het besef van een moeder - Sue Klebold

‘’Eén ding is zeker: als we mensen beter kunnen helpen vóórdat ze in een crisis terechtkomen, wordt de wereld veiliger voor ons allemaal.’’

Het is 20 april 1999, zwaarbewapend en voorzien van explosieven lopen Eric Harris en Dylan Klebold de middelbare school Columbine High binnen. In een mum van tijd richtte ze een ongekend bloedbad aan: ze doodden 12 leerlingen, een leerkracht en verwonden nog eens 24 anderen. Beide daders plegen zelfmoord.
Twee ouders die in eerste instantie hopen dat hun kind niet bij de gewonden of doden hoort, krijgen uiteindelijk te horen dat hun zoon dood is én tevens de dader.

In het boek 'Het besef van een moeder. Leven in de nasleep van het Columbine-drama’ doet Sue Klebold, moeder van één van de daders, na jaren haar verhaal. Het verhaal van iemand die moest leren leven met onbegrip, woede en verdriet van zichzelf maar ook met dat van anderen. Sue Klebold is in haar zoektocht niet op zoek gegaan naar het waarom maar naar de vraag ‘hoe?’ kon dit gebeuren. Want ogenschijnlijk leek alles in orde. Dylan was een puber met de voorkomende problemen en daarom zocht Sue niets achter zijn terugtrekkende gedrag en norse buien. Pas bij het lezen en bekijken van de dagboeken en video’s van haar zoon kwam ze erachter dat Dylan veel geheimen had. Hij bleek gepest te worden op school en daar ontzettend onder te lijden. Zocht zijn heil in gewelddadige games en heftige muziek en had zelfmoordgedachten.

Hoe had Sue dit over het hoofd kunnen zien en wat had zij anders in haar opvoeding moeten doen? In gesprekken met psychologen, therapeuten en specialisten kwam ze tot de ontdekking dat het eenieder van ons zou kunnen overkomen. Ze wil met haar boek duidelijk maken dat je als ouder altijd alert moet blijven op de kleinste details, maar je jezelf niets hoeft te verwijten als het niet goed is gegaan. Tevens strijdt ze ervoor dat de gevolgen van pestgedrag goed begeleid dienen te worden. De opbrengsten van het boek komen dan ook ten goede aan charitatieve organisaties, die zich richten op geestelijke gezondheidsproblemen.

Een mening geven over zo een persoonlijk verhaal is lastig, ik denk dat het vooral belangrijk is dat iemand durft te vertellen dat het net zo een schok voor de families van de daders is als voor de families van de slachtoffers. Het is absoluut moedig van Sue Klebold om zich van haar zwakste en kwetsbaarste kant te laten zien.